Szkaradek

Pracuję w oświęcimskiej bibliotece i odkąd ta książka do nas trafiła, jest bardzo często wypożyczana zarówno przez dzieci, jak i ich rodziców. Młodzi czytelnicy są zachwyceni tą historią, mnie samą niesamowicie poruszyła. Autor jest bardzo utalentowany, opowiada historię z ogromną dbałością o szczegóły, bohaterowie są bardzo dobrze rozpisani. To jest kawał fantastycznej literatury dziecięco-młodzieżowej, której obecnie jest tak mało, coraz mniej. Nie mogę się już doczekać kolejnej powieści pana Lecha Kostrzewy, tym razem dla dorosłych, pt. "Firma". Życzę Panu wielu sukcesów - fani z Oświęcimia.

Pracuję w oświęcimskiej bibliotece i odkąd ta książka do nas trafiła, jest bardzo często wypożyczana zarówno przez dzieci, jak i ich rodziców. Młodzi czytelnicy są zachwyceni tą historią, mnie samą niesamowicie poruszyła. Autor jest bardzo utalentowany, opowiada historię z ogromną dbałością o szczegóły, bohaterowie są bardzo dobrze rozpisani. To jest kawał fantastycznej...

„SZKARADEK” Lech Kostrzewa

“Przychodzi w życiu taki moment, gdy odkrywasz, że najbardziej żałujesz tego, co mogłeś mieć, a czemu pozwoliłeś odejść. To te wszystkie relacje i możliwości, które były na wyciągnięcie ręki, a którym nie dałeś szansy.”*
Na ten fragment natknęłam się podczas lektury powieści dla dorosłych, ale jakże to prawdziwe i niemalże idealnie pasujące słowa do „Szkaradka” autorstwa Lecha Kostrzewy. I pewnie zaraz ktoś wejdzie mi w sukurs z pytaniem – co lektura dla dorosłych ma wspólnego z książką dla młodzieży? Jak się okazuje ma – trzeba korzystać z szans, jakie daje życie. Trzeba cenić osoby, które są nam przychylne. Trzeba rozmawiać, żyć pasją, marzeniami i je realizować. Trzeba żyć tak, by niczego nie żałować. I nie bać się.
Szkaradek, główny bohater książki, to chłopiec o dwóch odmiennych połówkach twarzy. Jedną stronę ma zdeformowaną, co jest przez wielu rówieśników powodem do śmiechu i bicia. Szkaradek, to przezwisko. Szkaradek, to Wojtek, bystry, wesoły i inteligentny chłopiec. Chłopiec, który żyje pogodnie wbrew smutkowi, jaki rozlewa się w domu. Jego mama zmarła przy porodzie, a teraz wychowuje go tata, który do dziś nie może pogodzić się z losem, jaki go spotkał. Nie rozmawiają za wiele, nie okazują sobie uczuć, ojciec nie pyta syna o naukę, o radzenie sobie poza domem. Biernie koło siebie egzystują. Lecz Wojtek ma ambicje. Chce wysoko zajść, próbować własnych sił w najtrudniejszych nawet wyzwaniach. Nie ma wpływu na szyderstwa innych, lecz ma wpływ na to, co robi i co wychodzi spod jego rąk. Poznaje starszego kolegę Szymka, który pomaga mu przy tworzeniu latającego modelu samolotu na konkurs szkolny, a pewnego dnia poznaje starszego pana, Teofila, który zaprasza go do siebie, a podczas odwiedzin zaraża miłością do książek. Zwłaszcza do tej jednej, jedynej, która sama wybrała sobie czytelnika – Wojtusia.

I tu zaczyna się przygoda rodem Sancho Pansy u boku Don Kichota. Są konie, oręż, walki na miecze i nauka tylu nowych rzeczy, że Szkaradek czuje się niemalże wyróżnionym bohaterem. Czuje się potrzebny i dostrzeżony. Tu nikt się z niego na naśmiewa, nie kpi z wyglądu. Tu liczy się fach, pracowitość i bystre oko. Są rycerze, zbóje, mężni panowie z ciężkimi sakwami u pasa, w których brzęczą złote monety. Są i waleczni woje z ogromnymi tarczami przytwierdzonymi do końskich boków. Wojtek wkracza w sam środek średniowiecza i musi nosić nie mundurek szkolny, a kolczugę, hełm i miecz. Tak – staje się bowiem bohaterem… wydarzeń niemalże historycznych.
Jak to się stało, że codzienność przeistoczyła się w świat walecznych rycerzy?
Poczytaj i dowiedz się sam.

Lech Kostrzewa napisał bardzo mądrą powieść o głębokiej treści, którą trzeba przeczytać bez względu na wiek. To książka, która prócz właściwej akcji posiada i tą ukrytą, którą dostrzeże tylko wprawny czytelnik. Radzę, by czytać między zdaniami i skrzętnie układać owe wysupłane motywy w nową – alternatywną – treść. Każdy pewnie utka inną. Inną dzieci, inną dorośli, gdyż w „Szkaradku” każdy wychwyci coś, co go w jakimś stopniu zastanawia lub z czymś się wiąże i za każdym razem jest to inny fragment książki. Lech Kostrzewa w osobie Wojtka zabiera nas nie tyle na inną kartę historii, gdzie wszystko jest nowe i niemalże rycersko-bojowe. Zabiera nas do dawno uśpionego miejsca – do naszego wnętrza. Cofasz się myślami do dzieciństwa, gdy nic nie dziwiło, a życie brało się takim, jakie ono było. Jadło się je, jak suty obiad w przydrożnej karczmie. Bo, jak napisał Carol Lewis w „Alicji po drugiej stronie lustra”:
„Taki jest skutek, gdy się żyje z powrotem (…). Najpierw zawsze trzeba się czuć trochę nieswojo, ale najważniejsze jest to, że pamięć wtedy pracuje w dwóch kierunkach”.

„Szkaradek” to piękna, barwna i mądra powieść nie tylko dla młodzieży. Uczy tolerancji, zrozumienia i akceptacji. Pokazuje ambicję dziecka i jego pragnienia, ale i wrażliwość na bodźce zewnętrzne. Tu każdy wyłapie coś dla siebie, coś podepnie pod własne myśli i stworzy kreację innego świata – Zaczarowanego, Rycerskiego Życia – swojego życia. Absurdy dla jednych, dla innych są mądrością. Piszemy w sobie własną powieść, która pewnie za kilka lat będzie już całkiem inna... Choć z tą samą, piękną okładką.
*Między prawdą, a grzechem” tom 2, Witold Wyrwa

#agaKUSIczyta

„SZKARADEK” Lech Kostrzewa

“Przychodzi w życiu taki moment, gdy odkrywasz, że najbardziej żałujesz tego, co mogłeś mieć, a czemu pozwoliłeś odejść. To te wszystkie relacje i możliwości, które były na wyciągnięcie ręki, a którym nie dałeś szansy.”*
Na ten fragment natknęłam się podczas lektury powieści dla dorosłych, ale jakże to prawdziwe i niemalże idealnie pasujące...

Autor: Lech Kostrzewa
Tytuł: Szkadarek
Wydawnictwo: Novae Res
Liczba stron: 506

Książka "Szkaradek" autorstwa pana Lecha Kostrzewy jest literaturą dziecięcą, traktującą o Wojtku, który przez wzgląd na swoją deformację twarzy jest nazywany przez swoich rówieśników tytułowym Szkaradkiem. Jest to bardzo celne zobrazowanie tego, jak w prawdziwym świecie łatwo jest zostać wyszydzonym przez coś, na co nie mamy wpływu, a odbiega od przyjętej przez ogół normy. Zwłaszcza wśród dzieci jest wiele takich zachowań, co może źle wpływać na tych, w których kierunku jest to skierowane.
Na szczęście dla Wojtka spotyka on starszego jegomościa o imieniu Teofil. Otrzymuje on od niego książkę traktującą o średniowieczu i rycerzach z tego okresu. Dzięki temu Wojtek czuje, że przenosi się do tego okresu, wolny od swoich obecnych zmartwień i smutków. Ale czy przenosi się jedynie czytając, czy rzeczywiście się tak dzieje? To już zostawiam wam do odkrycia osobiście.

Lektura tej pozycji bardzo mi się podobała jako odskocznia od poważnych książek dla starszej widowni i uważam, że grupie docelowej również się bardzo spodoba. Może wydawać się grubą i długą książką, ale to za sprawą powiększonej czcionki, co jest kolejnym plusem w kwestii zdobywania młodszych czytelników. Autor postarał się również w kwestii stylistyki językowej, co sprawia, że dzieci mogą poznać różne określenia używane w średniowieczu. A jeżeli wasze dziecko na przykład nie będzie wiedziało, co oznacza słowo giermek, to może w dzisiejszych czasach bezproblemowo sprawdzić znaczenie tego słowa i przy okazji natknąć się na kolejne określenia, które go zainteresuje. Jest to więc bardzo dobrze zrealizowany zabieg mający na celu rozbudzenie ciekawości w kwestii tego okresu.

Czytelnicy mogą się również dzięki tej pozycji nauczyć faktu, że wygląd danej osoby nie ma wpływu na jej zachowanie oraz że nie powinno się oceniać książki po okładce (którą ta pozycja ma śliczną, nawiasem mówiąc). Przystojny mężczyzna może być złym człowiekiem, a nieprzystępny gość wyglądający jak bandzior może być bardzo miłą i pomocną osobą. Taka lekcja jest istotna dla młodszych dzieci, gdyż może to zapobiec kształtowaniu się w nich wzorca wychwalania ludzi tylko dlatego, że wyglądają lepiej od innych. Jestem wdzięczny za możliwość przeczytania "Szkaradka" i mam nadzieję, że jeszcze kiedyś dostanę w swoje ręce twórczość spod pióra pana Lecha Kostrzewy.

Autor: Lech Kostrzewa
Tytuł: Szkadarek
Wydawnictwo: Novae Res
Liczba stron: 506

Książka "Szkaradek" autorstwa pana Lecha Kostrzewy jest literaturą dziecięcą, traktującą o Wojtku, który przez wzgląd na swoją deformację twarzy jest nazywany przez swoich rówieśników tytułowym Szkaradkiem. Jest to bardzo celne zobrazowanie tego, jak w prawdziwym świecie łatwo jest zostać...

Bardzo często nie tylko wśród dorosłych, ale także w gronie dzieci, które zwracają uwagę na zachowanie swoich opiekunów dochodzi do wyśmiewania i wyszydzania osób, które są rzekomo inne. Może to być wygląd, stan zamożności, czy cechy charakteru. Niestety, takie zachowania nie zdarzają się tylko w książkach, ale również są na porządku dziennym. W rzeczywistości nie każdy ma szansę przenieść się do innego świata tak, jak to w wydaniu Lecha Kostrzewy zrobił właśnie Wojtek, nazywany Szkaradkiem.

Wojtek ze względu na swój wygląd był nazywany Szkradkiem. Jak można się domyślać, dla bohatera nie była to zbyt komfortowa sytuacja. Nikt z nas nie ma przecież możliwości wybrania sobie własnego wyglądu. Na szczęście dla Wojtka spotkanie z pewnym staruszkiem zaowocowało dla niego możliwością wybrania się do średniowiecza. Czy chłopiec cofnąć się w czasie naprawdę czy wyłącznie na kartach książki? Tego odbiorca musi dowiedzieć się już osobiście, ale na pewno na brak wrażeń nie można narzekać.

Ze względu na to, iż ,,Szkaradek" Lecha Kostrzewy zakwalifikowany został do literatury dziecięcej wydanie jest obszerniejsze również z tego względu, iż użyta w nim została duża czcionka. Dzięki przeniesieniu się w czasy średniowiecza autor zadbał również o stylizowanie języka na ten naszych przodków. Myślę, że jest to doskonała lekcja polskiego w celu poszerzenia słownictwa przez osoby w pewnym wieku. Zawsze istnieje możliwość sprawdzenia kim jest np. giermek, jeśli wcześniej nie słyszało się tego słowa. ,,Szkaradek" Lecha Kostrzewy to świetna propozycja także dla starszych odbiorców, która pokazuje, że wygląd nie wpływa na zachowanie bohaterów.

Bardzo często nie tylko wśród dorosłych, ale także w gronie dzieci, które zwracają uwagę na zachowanie swoich opiekunów dochodzi do wyśmiewania i wyszydzania osób, które są rzekomo inne. Może to być wygląd, stan zamożności, czy cechy charakteru. Niestety, takie zachowania nie zdarzają się tylko w książkach, ale również są na porządku dziennym. W rzeczywistości nie każdy ma...